187
Circulandu ‘ntra ttutti li pinzieri,
La ggenti, tiempu prima, priparava
e cci lu ientu poi li ‘nfumicava
e mmentri l’aria già si šta’ scarfava
Lu rusariu nna divòta po’ ntrunàva
Po’ cu llu sicchiu o intr’a lla frašcera
Lu fanòi ti Sant’Antognu
Circulandu ‘ntra ttutti li pinzieri,
mi lu rricordu, mancu ci fo’ ieri,
lu fanòi, a ll’incròciu ti li štrati,
cu rramàgghia e cu ssàrcini ggiuštati.
La ggenti, tiempu prima, priparava
quantu pi ddivuziòni si brušciava.
Si spittava cu ccala la sirata,
cu lla folla turnu-turnu sištimata,
e cci lu ientu poi li ‘nfumicava
a llu mantàgnu nci si rriparàva.
La fiamma lenta-lenta s’inn’azàva
štrati e pparìti tuttu lluminava,
e mmentri l’aria già si šta’ scarfava
ogni piccinnu fermu no’ ssi štava.
Li fracìddi c’a ttiempu šcattrišciàunu
li canti ti carosi ccumpagnàunu.
Lu rusariu nna divòta po’ ntrunàva
e nna litanìa, toppu, si cantava,
lu previti cu štola e acquasanta
biniticìa la crošcia ch’era tanta.
Po’ cu llu sicchiu o intr’a lla frašcera
si pigghiàva lu fuecu binitèttu,
c’a ccasa si purtava quedda sera,
pi’ ddivuzioni e pi’ šcarfà lu liettu.
di Emanuele Castrignanò
